เห้ยยยยยย เหนื่อยจังเลย
วันนี้ทำงานวันแรก กับทุนโครงการ 100 ชั่วโมง 1 หมื่นบาท ซึ่งเป็นทุนของมหาลัยทุนนี้เป็นทุนการบริการชุมชน ซึ่งเราได้ไปติดต่อที่บ้านพักคนชรา ธรรมปกรณ์ แล้วเขียนโครงการเสนอมหาวิทยาลัยไปแล้วโครงการก็ผ่าน แล้วเราก็ได้ไปทำกับเพื่อนอีก 2 คน
ไปถึงที่ทำงาน เก้า โมง มาวันแรกก็เหนื่อยเลยจริงๆ
ครึ่งเช้าแรก ได้ปัดที่นอน กวาดและถู อาคารนอนชาย ซึ่งมีอุปสรรค คือ มีกลิ่นที่ไม่น่าอยู่ซักเท่าไหร่ ซึ่งถ้าไม่มีผ้าปิดจมูกเราแย่เหมือนกัน
บรรยากาศวันนี้ มีนักเรียนโรงเรียน ซักแห่งนี้แหละ จำไม่ได้แล้ว มาจัดกิจกรรมให้กับคุณตา คุณยาย และมีพวกป้าๆจากอำเภออะไรก็จำไม่ได้แล้วมาเลี้ยงอาหารกลางวัน คุณตาคุณยายที่บ้านพัก ซึ่งนับว่าเป็นกิจกรรมที่ดีต่อสังคมเลยทีเดียว
ตอนเที่ยงๆหน่อยเราก็ไม่ค่อยมีเวลาหยุดพัก เราต้องนั่งขยำมะขามเปียก เก็บจานสังกะสีจากที่ตากแล้วรอตักอาหารให้คุณตาที่บ้านพักอาคารชาย 15 ถัด เพราะอาคารนั้นมี 15 คน แล้วก็เอาไปให้คุณตาที่อาคาร จากนั้นป้าเขาก็บอกว่า ลูกมากินข้าวได้แล้ว ไอ้เราก็ดีใจ เพราะไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า แต่มียายคนนึงบอกว่า มาช่วยยายล้างจาน ซึ่งเราก็ไป ล้างอยู่เกือบ หลายสิบใบ เสร็จแล้วเขาก็ใช้นู่นใช้นี้อีกสาระพัด ซึ่งต้องขอบอกว่า ใช้เราจนคุ้มจริงๆ จากนั้น เราก็ได้มานั่งกินข้าวสักที นั่งคุยกันโครตเหนื่อยเลยหว่ะ
พอกินข้าวเสร็จ ป้าเขาก็ใช้เรามาเด็ดพริกแห้ง ไม่ขนน้ำกระเจี๊ยบ 3 เข่งใหญ่ แจกน้ำให้คุณตาคุณยายบ้าง เอาไข่ออกจากหม้อแล้วมานั่งปลอก แล้วก็จบท้ายด้วยการปลอกขิง
วันนี้ทำงานครัวแบบว่าทุกรูปแบบเลย เห็นคุณตาคุณยาย แล้วคิดถึงตัวเองว่า เราไม่อยากแก่เลย เพราะเราเห็น พอแก่แล้วบางคนก็เหมือนเด็กที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ บางคนงอแง่เหมือนเด็ก บางคนจะลุกจะเดินก็ยาก การทำงานวันนี้ทำให้ฉันรู้จักคุณค่าของเงินว่า ความเราจะทำงานได้เงินมาแต่ละบาทแต่ละสตางค์มันเหนื่อยแค่ไหน ต้องอดทน ทำให้นึกถึงพ่อกับแม่ พ่อจะพูดเสมอว่า ใช้เงินให้ประหยัด เงินทองมันหายาก ซึ่งมาวันนี้เราเข้าใจจริงๆว่าเงินนี้กว่าจะได้มายากจริงๆ
พอกลับมาถึงหอก็อ่านหนังสือและทำการบ้านนิดหน่อยเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานอีก ปะเดี๋ยวจะไม่มีเวลาทำการบ้าน ต้องทำทั้งสองอย่างควบคู่กันไปให้ดี ทั้งทำงานและทั้งการเรียน
เพราะฉันไม่ใช่คนเก่ง ฉันจึงต้องขยัน
แม้ว่าสุดท้ายแล้วคนขยันจะแพ้คนเก่ง แต่ฉันก็ภูมิใจเพราะฉันได้พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ววว
วันนี้ทำงานวันแรก กับทุนโครงการ 100 ชั่วโมง 1 หมื่นบาท ซึ่งเป็นทุนของมหาลัยทุนนี้เป็นทุนการบริการชุมชน ซึ่งเราได้ไปติดต่อที่บ้านพักคนชรา ธรรมปกรณ์ แล้วเขียนโครงการเสนอมหาวิทยาลัยไปแล้วโครงการก็ผ่าน แล้วเราก็ได้ไปทำกับเพื่อนอีก 2 คน
ไปถึงที่ทำงาน เก้า โมง มาวันแรกก็เหนื่อยเลยจริงๆ
ครึ่งเช้าแรก ได้ปัดที่นอน กวาดและถู อาคารนอนชาย ซึ่งมีอุปสรรค คือ มีกลิ่นที่ไม่น่าอยู่ซักเท่าไหร่ ซึ่งถ้าไม่มีผ้าปิดจมูกเราแย่เหมือนกัน
บรรยากาศวันนี้ มีนักเรียนโรงเรียน ซักแห่งนี้แหละ จำไม่ได้แล้ว มาจัดกิจกรรมให้กับคุณตา คุณยาย และมีพวกป้าๆจากอำเภออะไรก็จำไม่ได้แล้วมาเลี้ยงอาหารกลางวัน คุณตาคุณยายที่บ้านพัก ซึ่งนับว่าเป็นกิจกรรมที่ดีต่อสังคมเลยทีเดียว
ตอนเที่ยงๆหน่อยเราก็ไม่ค่อยมีเวลาหยุดพัก เราต้องนั่งขยำมะขามเปียก เก็บจานสังกะสีจากที่ตากแล้วรอตักอาหารให้คุณตาที่บ้านพักอาคารชาย 15 ถัด เพราะอาคารนั้นมี 15 คน แล้วก็เอาไปให้คุณตาที่อาคาร จากนั้นป้าเขาก็บอกว่า ลูกมากินข้าวได้แล้ว ไอ้เราก็ดีใจ เพราะไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า แต่มียายคนนึงบอกว่า มาช่วยยายล้างจาน ซึ่งเราก็ไป ล้างอยู่เกือบ หลายสิบใบ เสร็จแล้วเขาก็ใช้นู่นใช้นี้อีกสาระพัด ซึ่งต้องขอบอกว่า ใช้เราจนคุ้มจริงๆ จากนั้น เราก็ได้มานั่งกินข้าวสักที นั่งคุยกันโครตเหนื่อยเลยหว่ะ
พอกินข้าวเสร็จ ป้าเขาก็ใช้เรามาเด็ดพริกแห้ง ไม่ขนน้ำกระเจี๊ยบ 3 เข่งใหญ่ แจกน้ำให้คุณตาคุณยายบ้าง เอาไข่ออกจากหม้อแล้วมานั่งปลอก แล้วก็จบท้ายด้วยการปลอกขิง
วันนี้ทำงานครัวแบบว่าทุกรูปแบบเลย เห็นคุณตาคุณยาย แล้วคิดถึงตัวเองว่า เราไม่อยากแก่เลย เพราะเราเห็น พอแก่แล้วบางคนก็เหมือนเด็กที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ บางคนงอแง่เหมือนเด็ก บางคนจะลุกจะเดินก็ยาก การทำงานวันนี้ทำให้ฉันรู้จักคุณค่าของเงินว่า ความเราจะทำงานได้เงินมาแต่ละบาทแต่ละสตางค์มันเหนื่อยแค่ไหน ต้องอดทน ทำให้นึกถึงพ่อกับแม่ พ่อจะพูดเสมอว่า ใช้เงินให้ประหยัด เงินทองมันหายาก ซึ่งมาวันนี้เราเข้าใจจริงๆว่าเงินนี้กว่าจะได้มายากจริงๆ
พอกลับมาถึงหอก็อ่านหนังสือและทำการบ้านนิดหน่อยเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานอีก ปะเดี๋ยวจะไม่มีเวลาทำการบ้าน ต้องทำทั้งสองอย่างควบคู่กันไปให้ดี ทั้งทำงานและทั้งการเรียน
เพราะฉันไม่ใช่คนเก่ง ฉันจึงต้องขยัน
แม้ว่าสุดท้ายแล้วคนขยันจะแพ้คนเก่ง แต่ฉันก็ภูมิใจเพราะฉันได้พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ววว
มันสร้างคุณค่าอะไรให้กับชีวิตบ้างละ
ตอบลบแต่ครูว่า มันทำให้แต่ละวินาทีของเรา มีค่า มาก มาก
ใช่ไหม
น่าจะมีรูปถ่ายไว้ แล้วให้ อัมรา สอนทำ slide ลงใน blog ซิ
ความคิดเห็นนี้ถูกลบโดยผู้ดูแลระบบของบล็อก
ตอบลบ